Krijtrotsen

Maandag 27 juli
Wakker geworden uit een diepe droom door getoeter. Zondag was er een bruiloft waar ze toeterend rondreden. Mijn eerste gedachte was : Rare tijd voor een bruiloft. Maar goed het was de bakker. Dus allemaal op tijd wakker en er uit. Eerst het ritueel van legen en vullen van de tanks. Netjes aansluiten in de rij wachtende campers en gebruik maken van de gratis animatie. Het animatie team bestond deze keer uit een Nederlands echtpaar, vrouw in wijde rok, witte sokken en sandalen en de man lichtelijk bijziend achter het stuur. De show van vandaag was het achteruit inrijden van de loosplek. Voor de zekerheid ging de vrouw precies in de blinde hoek aanwijzingen staan  geven. Toen er met de aanwijzingen niets gedaan werd begon ze eigenhandig de camper terug te duwen, nou ja, probeerde. De man, niet alleen bijziend, had ook het tegen sturen bij achteruit rijden niet onder de knie waardoor scheef nog schever werd. De hele show bij elkaar maakte het wachten dragelijk. Daarna de volgende hindernis. Betalen bij de automaat. Om een of andere reden lukte dat niet bij de mensen voor ons dus dat was nog een keer wachten op iemand van de gemeente. Uiteindelijk kwamen we om 13:00 aan in Etretat (Nummer vijf op de lijst van bezienswaardigheden in Normandië) waar we, na nog even een fout weggetje genomen te hebben (bochtig en steil omhoog en dezelfde weg achteruit weer terug) precies het laatste plekje hebben gevonden.
Na een broodje zijn we naar de beroemde steile krijtrotsen gelopen. Stadje zelf zag er ook heel gezellig uit, maar het was ons te doen om de bijna 100 meter hoge rotsen. Het was eb en daardoor konden we onderaan de rotsen lopen en via een tunneltje en wat klim en klauterwerk ook naar een andere baai. Erg indrukwekkend, ook vanwege de wind de de vele waarschuwingsborden om vooral het getij in de gaten te houden. Daarna de klim naar boven om van het uitzicht te genieten. Op de terugweg een ijsje ( zeg maar IJS) in het dorp, welverdiend, en een restaurantje gezocht voor de avond. Al met al weer bijna drie uur aan de wandel geweest. Dus de Mamibo* smaakte prima met wat overgebleven stokbrood en salade. 's-avonds weer naar het centrum gelopen en heerlijk gegeten. Toen nog even naar het strand om te kijken hoe het er bij hoog water uitzag. Wow, dat was wel heftig, flinke wind, hoge golven en onvoorstelbaar dat we daar konden lopen. En ach als we toch aan de wandel waren dan gelijk nog maar even de andere kant op en omboog naar het Falaise d'Amont en de Chapelle Notre Dame de la Garde. Dit monument is ter nagedachtenis aan 2 piloten die in mei 1927 een poging waagden om non stop de Atlantische oceaan over te vliegen. Ze werden voor het laatst bij Etretat gezien. Zo, maar nu  hebben we echt alles gezien en kunnen we morgen weer rustig verder.

*Mamibo is onderdeel van een doorlopend ritueel tijdens de vakantie en ook niet altijd gebonden aan middag.