Een kort nachtje. Alleen in een stapelbed is niet gezellig en als je licht slaapt zoals ik dan ben je ook vaak en snel wakker. Echt uitgerust was ik dan ook niet. Gaia lag op haar handdoek naast mijn bed en kwam vanacht een paar keer checken of ik nog in bed lag en of ik wakker was. Het is net een kind. Gewoon doen alsof je slaapt en dan ging ze weer liggen. En ja om 6:30 had ze door dat ik wakker was, helemaal blij, toen mocht ze voor het eerst even bij me op bed, en konden we nog een uurtje slapen, had ik al gezegd, net een kind ?
Om kwart over negen mochten we naar de camper op dek 5. Vorig jaar was dat best een gedoe, klein liftje hoop mensen en honden in de smalle gang te wachten en te dringen. Toen we vandaag in de camper kwamen en moesten wachten voordat we konden gaan rijden kwam het besef. Wat een enorme vooruitgang we hebben gemaakt met haar, vergeleken met vorig jaar. Gisteren gewoon naar de hut gelopen, van het parkeerdek, via een liftje en zonder paniek, met allemaal honden in aanraking gekomen op het uitlaat dek (1 lelijke die gelijk naar haar uitviel en hapte, waar ze zich aan de andere kant ook niet druk om maakte). Alleen gelaten in de hut zonder scene. En vandaag terug naar de lift, volle focus op mij, geen oog voor andere, gaan zitten wanneer ik het vroeg, gaan liggen wanneer ik het wilde. Moeten wachten tot we in het liftje konden. Achter ons een stel met een blinde hond, Gaia had er geen interesse in. Ik hoorde de bazin op een gegeven moment zachtjes tegen haar man zeggen, wat een mooie hond en wat luistert hij goed. We gingen nog net niet gloeien van trots.
Rond een uur of 1 een stop gemaakt. Mooie rustige plek, Gaia lekker even spelen en rennen en wij een broodje eten, koffie zetten en het gevoel krijgen dat de Zweden vakantie echt is begonnen.
Doorrijden in Zweden is betrekkelijk, op een gegeven moment was de gemiddelde snelheid onder de 60 km/h terwijl we over de snelweg reden, veel wegwerkzaamheden en iedereen is hier van het onthaaste type. Later binnendoor ging een stuk beter, bijna niemand meer op de weg en gewoon overal 90 km/h kunnen rijden. Rond een uur of 6 een plek gevonden in de buurt van Mora. Onverhard, tussen de bomen door en over de stronken heen en uiteindelijk pal aan het water. Zonder voorzieningen en met het fluiten van de vogels als enige geluid.
Dit is waar we het voor doen, hond lekker in het water en daarna een kluif, wij een koud biertje en wijntje in de hand, en iedereen is gelukkig.
In de avond kwamen er andere vogelgeluiden. Vooral het harde galmende geluid was nieuw. Lang leven internet. Het bleek het geluid te zijn van een parelduiker. Weer wat nieuws, in Nederland zeldzaam, hier waarschijnlijk niet.
En wat is Zweden zonder een vuurtje te stoken? Dus gelijk maar even gedaan, goed tegen de muggen dachten we. Nou dat viel tegen, uiteindelijk met een hoop nieuwe bulten naar binnen gegaan, waar de muggen vrolijk door gingen want de deur had iets te lang open gestaan voordat de hor dicht zat.
Een laatste borrel tegen de bulten en bedenken hoe we morgen verder gaan. Ondanks dat het erg verleidelijk is om hier te blijven gaan we morgen verder noord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten