Dagboek van een herdershond

Zondag 17 september

Zondag, mijn baas heeft vandaag een rustdag. En ik moest een keer gaan werken voor mijn brokken. Dus vandaag doe ik het blog en de foto's. Heb vanacht onze leefdoos goed bewaakt. Er zijn hier een hoop honden die vanochtend allemaal tegelijk begonnen te blaffen rond een uur of zeven. Ik heb gewoon mijn bek gehouden, daar was mijn ene human trots op. Die andere had niets gemerkt want die snurkte tegen het blaffen in. 

Het ochtend ritueel begin ik ook al te herkennen. Ik blijf stil tot ik de eerste stem hoor, hoe zacht ook. Dan sta ik met mijn voorpoten op hun mand te kwispelen en springen. Dan moet ik eerst zitten anders komen ze er niet uit.  Daarna ga ik altijd een stukje lopen, echt ver wil ik dan niet want mijn andere human gaat niet mee. Daarna zitten we buiten en lig ik te wachten. Ik weet dat ik dan snel mijn brokken krijg.

Ondertussen kwam er een enorme zwerm gieren over vliegen. Echt heel veel en iedereen stond omhoog te kijken. Geen idee waarom want ze vlogen veel te hoog om te pakken. 

Na mijn bak met brokken wist ik het al, dit is niet alles, ik tel de brokken die ik krijg en ik miste er een hoop. Goed nieuws, want dat betekende dat ik ze mocht gaan zoeken, of beter nog die speciale geur vinden en daar krijg ik dan weer brokjes voor, speuren noemen ze het. Daarna wilde ik weer gaan slapen. Maar nee er waren alweer andere plannen, naar de stad moesten we. Was niet zover, ja dat ken ik van ze.

Was leuk over oude stenen brug heen en veel klimmen. Mijn humans vonden  het een gezellig dorpje. Er was niets aan, totdat ik een kat zag, toen werd het leuk. Maar nu vonden zij er niets meer aan. Op de terugweg begon het te regenen, dan kan die ene altijd zo lekker sjacharijnig worden. Die ziet de lol er niet van in, maar komt ook omdat ie geen vacht meer op zijn kop heeft. Daarna hebben ze de camper ingepakt en zijn we vertrokken. Geen idee waarheen, we zitten nog in Spanje hoorde ik ze zeggen. De weg was prima, lange rechte stukken, paar bochtjes totdat we aan de kust kwamen. Dat werd smal, smaller smals en erg stijl  omhoog. Ook heel veel tegenliggers. Er was een evenement met wegafzetting, maar de borden waren in het Basks en dat snapte ze niet. Alleen dat de eindtijd vandaag om zes uur zou zijn.Maar ja dat was het nog niet.  Het zal allemaal wel. Ze willen hier vannacht blijven staan en als ze ons kwamen wegsturen dan mocht ik blaffen.  Ik ben nog snel ff op schoot gekropen om lekker te kroelen en een selfie te maken.

Op de plek moesten we weer lopen, weer omhoog totdat we de camper in de diepte zagen staan aan de andere kant de oceaan.  Echt een schitterend punt. Alleen jammer dat ze zich nu zorgen om me maken. Ik had een flink stuk bot gevonden en heb dat heel doorgeslikt. Nu zijn ze bang dat ik er ziek van ga worden omdat het te groot en scherp was. 

Ze klagen ook over geen bereik, dus ik heb het blog voor niets zitten typen. Het zal wel, ik ga slapen mijn taak zit er op.